Obserwatorzy

niedziela, 4 marca 2012

O lalce, która do mnie przemówiła

Dziś opiszę początek mojej obecnej fascynacji lalkami Barbie.
Czym innym jest lubić Barbie i bawić się nimi jako dziecko, a czym innym fascynować się lalkami będąc dorosłym człowiekiem, kupować je dla siebie, bawić się nimi, zbierać zapudełkowane okazy, itd. W moim wypadku sympatia do Barbie z dzieciństwa nigdy właściwie nie wygasła. Kiedyś w liceum, będąc chora zrobiłam na drutach dla mojej Barbie o imieniu Marion sweter i sukienkę. Pamiętam też, że pod koniec studiów zagapiłam się na wystawę sklepu z zabawkami na Krakowskim Przedmieściu, na której była jakaś kolekcjonerska Barbie, w bardzo fantazyjnym stroju. Zamarzyłam sobie, że kiedyś kupię jedną albo dwie Barbie kolekcjonerskie dla siebie, bo bardzo mi się ta z wystawy podobała.
Na realizację tego marzenia przyszło mi trochę poczekać, tylko że nie skończyło się na jednej czy dwóch lalkach.

Otóż, w październiku 2010 roku, zaczynając rozglądać się za prezentami pod choinkę dla różnych dzieci, poszłam na zakupy do jednego z większych supermarketów w stolicy Krainy Deszczowców. Stanęłam przed regałem z lalkami Barbie i im podobnymi i poczułam się przytłoczona ofertą, którą zobaczyłam. Lalki o twarzach sprawiających wrażenie, jakby dopiero co wyszły spod skalpela chirurga plastyka – amatora, a wszystko w tonacji różowo-brokatowej. Wcześniej Barbie też były różowe, ale nie tak tandetnie, tak mi się przynajmniej wydaje (albo też osiągnęłam już wiek, w którym zaczyna się zrzędzić, jak to dawniej było lepiej).
Tak, czy owak, przytłoczona kolorem bijącym z regału, który z każdą chwilą stawał się coraz bardziej rurzowy, rozpoczęłam taktyczny odwrót z alejki, gdy wzrok mój padł na dwie półki na końcu regału. W czarnych pudełkach stały tam dwie lalki Barbie ubrane w czarne sukienki.
– Ooo – powiedziałam do siebie.
– Kup mnie – usłyszałam w odpowiedzi. Nie od razu zwróciłam na to uwagę, bo grzebałam już po tych dwóch półkach. Okazało się, że za dwoma pierwszymi lalkami są inne. Miały różne twarze, różne włosy, fryzury i makijaże, i różne sukienki, choć wszystkie były jakąś wersją „małej czarnej”. Zaczęłam rozmyślać, którą lalkę której dziewczynce dam pod choinkę, gdy na półce poniżej zobaczyłam dwa pudełka utrzymane w tej samej czarnej kolorystyce, za to zawierające dodatki.
– O raju, dodatkowe buty – jęknęłam z zachwytu.
– Owszem, najlepiej nas kupować razem z dodatkami.
– Ale Małe Psuje tego nie docenią.
– Dlatego kup mnie dla siebie.
W tym momencie zdałam sobie sprawę, że słyszę głosy.
Odstawiłam lalki na półkę, wyszłam z alejki i zastanawiając się nad stanem swojego zdrowia psychicznego zrobiłam zakupy i wróciłam do domu. To co zobaczyłam nie dawało mi jednak spokoju, o swoim zdrowiu psychicznym już nie myślałam, godząc się z faktem, że zaraziłam się lalkowcem barbiowym, nie mając jedynie pojęcia jak poważna może to być infekcja.
Po trzech dniach wróciłam do sklepu.
– Kup mnie – usłyszałam ponownie, gdy tylko wzięłam do ręki Rudą – ale razem z koleżanką – dodała, gdy zobaczyła, że wkładam ją do wózka. Tak więc wzięłam też Brunetkę.
– Buty też nam kup – powiedziały obie jednocześnie.
– Nie ma sprawy – odpowiedziałam.
I tak się zaczęło.

Po tym przydługim wstępie czas najwyższy przedstawić dzisiejszą bohaterkę:
Barbie Basics, seria 1, model 7, czyli Rita, bo takim imieniem się przedstawiła.


Lalka, co najbardziej rzuca się w oczy, ma piękne długie rude włosy, w odcieniu miedzianym. Na zdjęciu w katalogu wiją się one w leniwie fale i loki, ale w rzeczywistości są praktycznie proste.


Twarz ma opartą na head moldzie Aphrodite/Derby, który zadebiutował stosunkowo niedawno, bo chyba w 2009 roku.


Lalka ma jasną karnację, oczy zielone niczym trawa na wiosnę. Makijaż lalki jest dość mocny, wieczorowy, w tonacji nawiązujący do koloru włosów, ‘ruchoma’ część górnej powieki jest pokryta srebrzystym cieniem z perłowym połyskiem do tego różowe usta rozchylone w lekkim uśmiechu.


Ubrana jest w króciutką, małą, czarną sukienkę bez ramiączek ani rękawów, marszczoną na całej długości, do tego ma czarne sandałki na szpilce.


Na koniec kilka fotek w ubrankach, które dla niej uszyłam. Dodam tylko, że lalka wciąż do mnie przemawia.











5 komentarzy:

  1. Rita -piękna! lubię rudzielce !śliczne kreacje uszyłaś kamizelka świetna ożywiona różowymi dodatkami! dziewczyno pokazuj kreacje uszyte przez Ciebie chętnie pooglądam!pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  2. Mam wersje tego headmoldu ale z serii jeans i naprawdę ma coś w sobie.
    Twoja opowieść o głosach i zdrowiu psychicznym coś mi przypomina. :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Są naprawdę piękne i delikatne zarazem :)
    Stroje mi się bardzo podobają!!!

    OdpowiedzUsuń
  4. Dziękuję za odwiedziny i zostawienie komentarza.
    Gabi, Meg - Ubranek trochę szyję, ale idzie mi to powoli, bo szyję ręcznie i lubię jak są dopieszczone, czyli obrębione, bez sterczących nitek i dobrze dopasowane.
    Mark - Wersję jeans nawet kupiłam, ale koniec końców nie wyszła z pudła, bo za bardzo jest podobna do Rity, skończy pewnie w rękach dziecka, choć dopóki to się nie stanie to nie wiadomo.

    OdpowiedzUsuń
  5. Witam z Hiszpanii: Mam ten sam Brbie i jest jedna z moich ulubionych. Uwielbiam twarz i kolor włosów. Lubiłem czytać źródła swojego hobby. Bardzo podobny do mojego. Uwielbiam ubrania, które można umieścić na zdjęciach. pozostać w kontakcie.

    OdpowiedzUsuń